Rozdział 18

W Krakowie jest dzisiaj święto, bowiem siatkarz Politechniki żeni się ze swoją ukochaną. W domku dziadków Zasiewskich jest duże zamieszanie. Wszyscy stają na głowie.

-Marcysia, co ja mam zrobić?

-Siedzieć i się nie ruszać, bo ta kredka zaraz wyląduje w twojej gałce ocznej.

-Okej, okej.- była cisza, dopóki zrobiła jej makijażu i do akcji wkroczyła pani fryzjerka. Potem zaczęło się od nowa.

-Czym tak się stresujesz? Przecież to nic wielkiego.- tłumaczyła zestresowanej kuzynce, chociaż na jej miejscu zachowywałaby się podobnie.

-Marcysia, ty ślubu jeszcze nie brałaś, więc nie wiesz jak ja się czuje.- tylko prawdziwa kuzynka czyta w myślach.

-Dobra, ale przypuszczam...

-Przypuszczać to sobie możesz. Marcelina, ja się dygam!- biedna pani fryzjerka też musiała wysłuchiwać wyżaleń Klaudii.- Co jeżeli pomylę słowa przysięgi? Albo upuszczę obrączkę?! Lub upadnę kiedy będę szła do ołtarza?! Ewentualnie te nieszczęsne świece zgasną?! Czy też zacznie padać deszcz?- jaka z niej histeryczka. Z takiej strony Marcela jej nie znała.

-Jak zacznie padać deszcz to przynajmniej urośniesz i nie będziesz musiała nosić szpilek.- puściła jej oczko, a Urbańczyk zgromiła ją wzrokiem.- Duśka, nie panikuj! Przysięgę powtarzałam z tobą milion razy. Nie upadniesz, bo Fabian zadeklarował, że będzie Cię trzymać. Świecę nie zgasnę, bo nikt zapewne nie będzie miał zamiaru chuchać ani dmuchać. A deszczu nie będzie, bo z dziesięć razy sprawdzałam prognozę pogody.- uśmiechnęłam się do Panny Młodej, która chyba była pewna moich słów.

-A te obrączki?- zapytała smutno, jąkając się.

-Wezmę je na sznurek i powieszę.

-Bardzo śmieszne.- powiedziała wkurzona.

-To nie miało być śmieszne. Wiesz jak ja bym chciała być na twoim miejscu? Nie dlatego, że to Fabi jest Panem Młodym, tylko w ogóle.

-Wolałabyś, żeby to był Kadziu.- dogryzała jej.

-Nie masz czego!- do akcji wkroczyła mama Panny Młodej.

Kobieta była ubrana w sukienkę z kroju Princeski. Jej jasnoczerwony kolor świetnie prezentował się z granatowym bolerkiem i złotą biżuterią. Wyglądała fenomenalnie. Kiedy weszła na twarzy Klaudia pojawił się uśmiech i dziewczyna uspokoiła się.

-Dobra to ja może panie zostawię. Widzimy się w kościele. Wierzę w ciebie!- pocałowała Klaudię w policzek i przytuliła.

-Kocham cię!- usłyszała w odpowiedzi. Pomachała jej i zeszła piętro niżej. Nie obyłoby się gdybym na kogoś nie wpadła.

-Cześć wujek! Jak się czujesz?

-A jak może czuć się ojciec, który wydaje córę?

-Wspaniale?- zaśmieli się.- Przynajmniej nie płacz, a będzie okej.

Klaudia wpatruje się w swoje odbicie w lustrze. Ma na sobie piękną, białą suknie, która ciągnie się po podłodze. Jej włosy są spięte w koczka, jednakże przyozdabia je warkocz wraz z welonem. Na nogach spoczywają śnieżnobiałe szpilki, które dodają jej wzrostu. Makijaż nie dorzuca jej lat, gdyż jest bardzo naturalny. Dzisiejszego dnia będzie świętować zawarcie związku małżeńskiego wraz z Fabianem. Jednak denerwuje się, tak jak każda kobieta przed ślubem, więc nie ma w tym nic dziwnego.

Fabian jest na parterze i cały czas uśmiecha się. W lustrze widzi sylwetkę wysokiego mężczyzny, w czarnym garniturze, z krawatem zawiązanym na szyi. Włosy postawił na żelu w artystycznym nie ładzie. Wygląda zjawiskowo i dobrze o tym wie. Obok niego stoi Łukasz. On nie paja tak samo wielkim uśmiechem jak Drzyzga, ale można zauważyć na jego twarz tyci uśmieszek. Jak zawsze wygląda przystojnie. Nie ma słów, które opisywałyby jego wygląd. Krótko mówiąc wygląda fenomenalnie.

W domu jest wielkie zamieszanie! Dziadkowie latają między parterem a drugim piętrem, Marcela uspokaja Klaudię, a Łukasz... Łukasz siedzi i czeka aż spotka się z Marceliną. To jedyna rzecz jaką pragnie. I to życzenie spełnia się, gdy Fabian wysyła go na górę.

Ona. 

- Klaudia uspokój się wreszcie! - krzyknęłam, do dziewczyny, gdy ta o mało co nie spadła ze schodów, biegnąc do łazienki w swoim domu rodzinnym. - Fabian jest na dole,  może byś mu chociaż nie pokazała przed zdjęciami, co?
- Przepraszam, ale okropnie się denerwuję.

Tak ty się denerwujesz... A co mam powiedzieć ja? Znowu zobaczę się oko w oko z Łukaszem. Znowu będę musiała patrzeć w jego smutne oczy, spowodowane własnie przez moją osobę. Ty Klaudio nie masz się czego denerwować. Kochasz przyszłego męża, a on nie widzi poza Tobą świata. Ja nie mam już nic. Wszystko spieprzyłam doszczętnie już wczoraj i wiem, że nie ma już odwrotu. Powiedziałam "a" to muszę powiedzieć i "b". 

Obie godzinę temu wróciłyśmy od kosmetyczki. Chłopaki siedzę na dole i mają aktualny zakaz wstępu na górę, oprócz wujka i naszego dziadka. Sukienką musiałam wymienić, bo była stanowczo za duża. Przez miesiąc w Paryżu schudłam pięć kilo, więc kupiłam nową. Założyłam ją na siebie i spojrzałam w lustro. Nie ma już tej wesołej dziewczyny, która miała szansę na szczęście, ale ją spieprzyła. Teraz znowu jest ta bezwartościowa suka...

- Nie spieprzyłaś niczego... - gwałtownie odwracam się w stronę drzwi. - Nadal masz szansę na szczęście...
- Po co tu przyszedłeś? Łukasz, nic się nie zdarza dwa razy, a już na pewno nie trzy, słyszysz... My nie mamy już szansy. Wszystko spieprzyliśmy, kiedy byliśmy dzieciakami. Teraz już nigdy nie będzie "nas". Będę "ja" i "ty", Osobno... - podchodzę do okna i wpatruję się w samochody podjeżdżające pod dom rodzinny Klaudii. - Łukasz, proszę, wyjdź...
- Bez ciebie nie wyjdę... Wstawaj jedziemy na zdjęcia, a potem jeszcze pogadamy - chwytasz mnie za łokieć i ciągniesz do drzwi.
- Łukasz, buty muszę założyć. Sama zejdę... - wychodzisz z pokoju, a ja siadam na łóżku, zakładam szpilki i powoli zbieram się do wyjścia.

Przez całą drogę do parku nie odzywam się ani słowem. Otwieram się dopiero przy śmiesznych pozach, które musimy wykonać. Każdy z nas jest uśmiechnięty, wyluzowany i szczęśliwy... Nawet ja. Pozuję do zdjęć z Tobą bez żadnej krępacji, pozwalam, żebyś mnie obejmował, całował w policzek. W radosnych nastrojach wracamy do domu. Z Panną Młodą uciekamy na górę, a rodzice zaciągają Was do salonu do gości.

Wszystko co dzieje się później jest jakby obok mnie. Uśmiecham się i idę tam gdzie ty, bo wiem, że zaprowadzisz mnie w dobrym kierunku. Obserwuję Drzyzgi, jak wypowiadają słowa przysięgi, jak się całują, wychodzą z Kościoła, jak wszyscy składają im życzenia, a my musimy trzymać kwiaty i prezenty, jak chłopaki z Politechniki doczepiają nam do limuzyny puszki i Mikasy. Następnie mój mózg rejestruje moment, gdy śpiewamy "Sto lat". Najgłośniej oczywiście śpiewają siatkarze. Potem coś jemy, ale jakoś przelatuje mi to tylko przed oczami. 

- A teraz serdecznie zapraszamy na środek Parę Młodą oraz ich świadków.

Usłyszałam tylko jak z głośników wydobywa się "Bed Of Roses" , a na swojej talii poczułam już Twoje dłoń, druga trzymała moją przy ustach. Zauważyłeś, że nadal noszę pierścionek. Spojrzałeś się na mnie wreszcie tymi iskierkami w oczach. Wreszcie czułam się tak wspaniale. Tak lekko... Wiem, że to egoistyczne, ale chciałabym być teraz z Tobą na miejscu Klaudii i Fabiana. Chciałabym się tak kołysać z Tobą przez cały wieczór. Tak, żeby wszystkie spojrzenia zwrócone były na nas... Chciałabym być Twoją żoną, ale wiem, że to już niemożliwe...

Tell me how to win your heart For 

I haven't got a clue 

But let me start by saying 

I love you 

On.

Uciekłaś. Znowu zostawiłaś mnie samego. Tak po prostu odeszłaś, gdy tylko skończyła się piosenka. Wystraszyłaś się? Ale czego? Dlaczego nie pozwolisz sobie być szczęśliwa? Dlaczego cały czas odpychasz mnie od siebie? Dlaczego za wszelką cenę próbujesz wybić mi siebie z głowy? Przecież ja Cię nadal kocham. Nadal siedzisz mi cały czas w głowie. Nadal myślę, ,że każda osoba, która dobija się do mnie, to ty.

- Łukaszku, porozmawiaj z Nią jeszcze raz - zaczepia mnie mama, gdy chodzę bez celu po ogrodzie, zamiast bawić się na parkiecie z kobietą, którą kocham. 
- Mamo, ona otwarcie powiedziała, że nie ma dla nas już szansy...
- Synku, kobiety często mówią jedno, a myślą drugie...

Głośna muzyka, piski kobiet, śmiechy mężczyzn, śpiewanie, picie, kołysanie się w tłumie, gapiące się na mnie nastoletnie spojrzenia, wicie się przede mną... Każda chce tańczyć, a doświadczyć prawdziwej przyjemności z tej czynności możesz czerpać tylko ty. Żadnej nie przyciągam do siebie, żadnej nie głaszczę po plecach,żadnej nie obejmuję, jak zakochany facet, żadnej nie całuję w czoło, żadnej nie zaciskam dłoni na pośladkach, żadnej nie wpijam się w usta. Żadnej nie traktuję tak, jakbym traktował ciebie.

- Mogę? - podchodzę do ciebie, gdy rozmawiasz z rodzicami Klaudii. - Pozwolą mi państwo ją porwać?
- Ależ oczywiście. Zresztą, to Madziu, zapraszam na parkiet - pan Marek porwał swoją żonę.
- To jak? Teraz nie masz już wyjścia.

Zgadzasz się i już po chwili oboje lekko kołyszemy się do "Hello". Wreszcie mogę cię objąć,  poczuć zapach Twoich perfum, pocałować cię we włosy, głaskać po plecach. Wreszcie mogę napawać się Twoją obecnością. Wreszcie czuję się szczęśliwy, choć na tą krótką chwilę, na te kilka minut. Tak delikatnie opierasz głowę na mojej klatce piersiowej. Tak niepewnie spoglądasz w moje oczy. Tak powoli przybliżasz usta do moich. Tak niespiesznie składasz pojedynczy pocałunek na moich wargach. Tak po prostu sprawiasz, że każda bariera pęka.

Tańczymy ze sobą następne kilka godzin. Nie pozwalam nikomu mi ciebie odbić. Tak mocno trzymam Cię w swoich ramionach, bo boję się, że zaraz znowu Cię stracę, a tego nie przeżyję po raz kolejny. Nie przeżyję widzieć cię w objęciach innego. Nie przeżyję, gdy będę mógł zobaczyć cię jedynie na ekranie. Nie przeżyję, gdy odejdziesz...

- Idźcie już na górę i próbujcie tego świeżego małżeństwa - śmiejesz się w stronę Państwa Drzyzga, którzy ukradkiem o piątej rano wymykają się z sali. - My ty trochę posprzątamy - puszczasz oczko siostrze.
- Marcelina, na prawdę chcesz sprzątać? - pytam, gdy zostajemy już sami, a panie sprzątaczki jeszcze nie wzięły się za swoją pracę.
- No a czemu nie? Masz coś innego do roboty?
- Oczywiście, że mam...

~*~*~

Maniek: Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale to ja zawiniłam. Jak zwykle napisałam za późno i musimy dodawać dzisiaj. Nie miejcie nam tego za złe, po prostu to moja głupota się odzywa :) Zapraszam na Nie dusza kocha, lecz oczy, gdzie pojawił się nowy rozdział :] I zapraszam na coś nowego, Markowana Miłość. Coś dziwnego, posranego, nienormalnego. Pozdrawiam ♥