Rozdział 7

No powiedz, jak, jak dalej mam, mam tak żyć, sam na sam? No powiedz jak, jak dalej mam, mam tak żyć, sobie sam?

Ona.

Do najmłodszych kobiet na świecie nie należę, a tak czy inaczej każdy facet ogląda się za mną. Tylko dlaczego?

Zaczynamy moją codzienność. W odpowiednim stroju i makijażu wyruszam na podbój facetów! Przed wyjściem przypominam sobie o Łukaszu i szkoda mi go, bo odpłacam się pięknym za nadobne. Tyle, że to nie jest jeszcze ta okrutna zemsta. Ona się dopiero zaczyna.

Wchodzę do klubu, w którym nie zawitałam już szmat czasu. Na szczęście barman poznaje mnie (tak on też pojawił się w moim mieszkaniu), stawia drinka i pozwala zostawić torebkę. Wypija trunek i rzucam się na parkiet. Tańczę z jakimś chłopczykiem, który ma co najmniej 24 lata. Odpada! Kolejny też nie. Następny też odpada.

Tańczyłam już z mnóstwem facetów i żaden mi nie pasuje. Co tu się do cholery dzieje?! Idę do baru po kolejny napój alkoholowy. Czuje już skutki upicia, gdyż jest to kolejny drink podczas dzisiejszej imprezy.

-Daj mi moją torebkę.- mówię do barmana. On posłusznie oddaje mi ją i jeszcze podsuwa numer telefonu.

Chwiejnym krokiem wychodzę z klubu i drę karteczkę na kawałki. Przytrzymuję się murku, bo kręci mi się w głowie. Nie pamiętam kiedy ostatni raz przeholowałam z alkoholem.

-Marcelina?- słyszę z plecami. Odwracam się i widzę Fabiana. O kuźwa!- Co ty tu robisz?

-O to samo ciebie zapytać mogłabym się.- mówię bez ładu i składu.

-Ty jesteś pijana.- błyskotliwie zauważył siatkarz.

-Brawo za spostrzegawczość.

-Chodź, odwiozę cię do domu.- chłopak łapie mnie za rękę i zaciąga do samochodu. Odpala silnik i jesteśmy w drodze do mojego mieszkania. Taką mam nadzieje...

Budzę się w sypialni, ale na pewno nie mojej. Ściany są koloru wrzosowego, a pokój jest o wiele mniejszy niż mój. Czuje, że do gardła podchodzą mi wczorajsze procenty, więc bez większego namysłu wybiegam z pokoju w poszukiwania łazienki. Widzę białe drzwi, a pokój który oddzielają ma wyłączone światło. Biegnę do niego, wpierw włączając przełącznik światła i znajduje muszle klozetową. Mój rytuał trwał dosyć długo, nie umiałam przestać. Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz nadużyłam alkoholu. Zapewne byłam młoda, a nie tak jak teraz... Wstaję, spuszczam wodę w kibelku, przemywam twarz i jamę ustną, po czym wychodzę z łazienki. Dopiero po kilku chwilach ogarniam, że jestem w domu Fabiana i Klaudii. Matko droga! Drzyzga zginie śmiercią tragiczną. Wchodzę do salonu gdzie para narzeczonych ogląda telewizję. Widzę, że są razem szczęśliwi i nie mam serce im przerywać. Nagle moja siostra zauważa mnie i idzie do kuchni porywając mnie po drodze.

- Czy ty masz mózg, kobieto? Jak Fabi w nocy przywiózł cię pijaną myślałam, że włosy z głowy sobie powyrywam. Myślałam, że ktoś coś ci dorzucił, albo co najgorsze zgwałcił! A tu Fabian mi mówi, że jesteś po prostu najebana.

- Wszyscy wiemy, że młody Drzyzga nie szczędzi języka.

- My wiemy, że często jesteś ubzdryngolona.- odpowiedział za moimi plecami rozgrywający.

- Nie o to w tym wszystkim chodzi! Marcelina, jeszcze jeden taki wybryk, a już nigdy mnie nie ujrzysz, zrozumiano?

- Tak.- odpowiedziałam kuzynce.- Przepraszam Fabian. Przepraszam, że musiałeś i musisz się ze mną użerać.

- Nie masz za co.- odpowiada i nastawia wodę w czajniku.- Kawki, herbatki?

- Kawę poproszę.- na jego twarzy pojawia się znany na cały świat uśmiech Drzyzgi.

On.

Właśnie jesteśmy w drodze na mecz do Kielc. Siedzę z Pawłem, który cały czas mówi o Marceli. Robi mi tym na złość, ale nie wie o tym. Teraz mamy mecz wyjazdowy i to jeszcze bardziej działa mi na nerwy. Najchętniej poszedłbym do Marceliny i spędzał z nią każdy wieczór i poranek. Jednak życie jest okrutne... Nie mówiłem Pawłowi o nocy spędzonej u niej, bo po co! Ja też muszę mięć tajemnice.

- Łukasz, czemu ty sobie kogoś nie znajdziesz?

- Nie zaczynaj...

- Właśnie, że zacznę. Mam już dosyć tego, że cały czas jesteś przymulony, balujesz, a żadnej dupy sobie nie znalazłeś!

- Miałeś kiedykolwiek w życiu rozwód? Podpowiem cie, nie! Ja miałem i to jest najgorsza rzecz na świecie. Nie jest łatwo się z tego otrząsnąć, nie umiem od tak znaleźć sobie nowej panny!- powiedziałem ze złością w głosie.

- Ale kiedyś nie miałeś z tym problemów, baranie jeden!

- Jak to nie? Miałem i to duże...

- A ta twoja miłość... jak ona miała?

- Kto?- zapytałem szczerze zdziwiony. Teraz w mojej głowie krążyła Marcelina.

- Ta co ją nad morzem zaliczyłeś.

- Która?

- Czyli więcej dziewcząt zaliczyłeś w Ustce. Nie wiedziałem!- zaczął się śmiać,a mnie nagle oświeciło. Córa od pana Dariusz i pani Katarzyny.

- Chodzi ci o Marcelinę?

- Tak!- krzyknął i zaklęsnął w ręce. Zwrócił też uwagę reszty chłopaków, ale ruchem ręki nakazał im się nie przejmować.

- Przecież jej też od razu w sobie nie rozkochałem. Zresztą nie przypominaj mi o niej... było, minęło.

- Ty, patrz jakie my mamy szczęście do tych Marcelin. Super jest ta Zasiewska...

- Kurwa, zakochałeś się w niej czy co? Gadasz o niej 24 godziny na dobę.- byłem wkurzony. Bardzo wkurzony! Ciekawy czy jakbym nagrał to, co gada, spodobałoby się to jego żonie. Nie wydaje mi się.

- Jest miłą dziewczyną i można z nią normalnie pogadać. Takich to ze świecą szukać, chłopie...

- Wiem, zauważyłem.- wybełkotałem.

- To skoro zauważyłeś to może się za nią weź!

- Czemu? Jak nie chcesz, żebym u ciebie mieszkał to mi powiedz, a znajdę sobie jakąś miejscówkę.

- Nie o to chodzi...

-A o co?- zapytałem Pawła, który coraz bardziej działał mi na nerwy. Dobra, spokojnym człowiekiem nie jestem, ale przy nim jestem jak kula w armacie przed wyrzutem.

- Pasujesz od tej dziewczyny.- puścił mi oczko.

- Jak Shrek do osła...

- Oj, nie bądź naburmuszony.- powiedział, ale ja odwróciłem się, bo nie chciałem rozmawiać z tym idiotą. Dobra może jest moim najlepszy kumplem, ale działa mi na nerwy to strasznie. Wie o mnie wszystko i czasami wykorzystuje to przeciwko mnie. Jakby dowiedział się o nocy spędzonej z Marceliną to nie mam już życia. To właśnie jest Paweł Siezieniewski...

********

Przepraszam, ze taki krótkie, ale pomysły chyba uciekają mi z głowy. Oddaje to waszej ocenie, bo mi się osobiście rozdział nie podoba, ciekawi mnie wasza opinia. c:

Chciałam też poprosić, a byście powiadomienia wpisywali do zakładki SPAM :) 

Zapraszam również na Wymykałam się śmierci, gdzie pojawił się nowy rozdział ;]

To chyba na tyle, miłego weekendu! :) Maniek ;3

Dzuzeppe: Zapraszam serdecznie na 15 rozdział na http://add-me-wings.blogspot.com/