Prolog

I know where you've been It's all been a pack of lies

Sława, pieniądze, tłumy fanów... Czy to właśnie nie tego pragnie każdy z nas? Czy każdy z nas nie czułby się wtedy jak gwiazda? Czy nie udawałby kogoś innego niż jest? Czy nie stałby się zarozumiały, arogancki, wyrachowany i obojętny na ludzką krzywdę? Czy nie straciłby poprzez takie zachowanie rodziny? Czy wśród nas żyją tacy ludzie?

Żyją i jest ich bardzo wielu. Dążą do celu po trupach. Żyją oni chwilą, nie patrzą za siebie, nie wracają do przeszłości. Lecz czasami perfidny i sprytny los sprawia, że to przeszłość wraca do nas. Staje się teraźniejszością. Wracają wszystkie wspomnienia, te miłe, jak i te, które najchętniej wymazalibyśmy z pamięci. Wracają wszystkie rozterki i radości. Wraca przeszłość, w której mieści się tajemnica, której nikt nie może poznać.

W tym przypadku wraca wspomnienie o miłości. Miłości nastoletniej przepełnionej szczerością. Miłości, która jest bezgraniczna, a za razem bardzo impulsywna. Niestety jest też bardzo niestabilna. Ale czy miłość dwójki nastolatków może przetrwać wszystkie kryzysy? Czy ma ona szanse na przetrwanie i rozwinięcie się w dorosłości?

Niestety przeważnie nie ma szans... Taka miłość nie przetrwa nawet między dwójką dorosłych, dojrzałych ludzi... Jeśli ktoś w wieku szesnastu-osiemnastu lat jest zakochany, nie da się przekonać, żeby zaczął myśleć rozważnie, by nie dać ponieść się chwili. Ale czy w tym wieku myśli się o konsekwencjach, które, być może niosą za sobą nasze zachowania. Nie, wtedy się o tym nie myśli. Tak już w tym wieku jest...

A czy ci nastolatkowie, będąc już dorosłymi ludźmi zawsze myślą o konsekwencjach swoich czynów? Czy działają rozważnie? Otóż nie. Bo czy może być ze sobą dwoje dorosłych ludzi, którzy po poznaniu się, „wariują” na swoim punkcie?Czy mają oni szanse na stworzenie czegoś wyjątkowego? Czegoś co przetrwa na lata? Ci ludzie zachowują się jak nastolatkowie. A więc nasuwa się pytanie. Czy ta dwójka jest w sobie zakochana?

Ona; piękna, sławna, bogata, w młodym jeszcze wieku. Jedyne czego nie posiada to uczucia, które dawno temu zakopał za sobą pewien chłopak.

On; wysportowany, sławny, bogaty, również młody. Stracił kogoś, z kim wiązał całą swoją dalszą przyszłość.

Czego nie ma ta dwójka? Nie mają oni najbliższej sercu osoby, która stała by się najważniejsza na świecie. Oboje poprzez wszystkie doświadczenie życiowe zapomnieli, jak to jest kochać. Czy jeszcze w ogóle umieją kochać? Czy umieliby odnaleźć się w nowej sytuacji, gdzie byli by w związku?

Czy będą się starać o swoje szczęście? Czy mężczyzna podniesie się po zdradzie żony i w konsekwencji rozwodu z nią? Czy kobieta da radę zrealizować plan, który ma na celu zemstę? Czy w tym wszystkim pomoże/przeszkodzi im pojawiające się między nimi uczucie, które odnowi się po wielu latach zapomnienia?

„Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości.

Kochali, zawiedli się i nie chcą nikomu służyć, nikomu pomagać.

Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości,

Ucieka od samego życia, zamyka się w sobie”

Jan Twardowski

I wtedy musi pojawić się ktoś, kto kiedyś zajmował całe nasze życie. Wypełniał serce. Kiedyś znaczył bardzo wiele. Teraz niby już nic...

****************

Maniek : Na początek dziękuję Dzuzeppe, że zgodziła się pisać ze mną te opowiadanie. Mamy nadzieje, że ci któż wejdą tu zostaną na dłużej i będą przeżywać historię, którą nabazgrałyśmy :) Co jeszcze? Nasze opowiadanie to wytwór naszej podupanej i zrytej wyobraźni. Jeżeli kogoś obrazimy to przepraszamy, ale nie mamy na celu kogoś obrażać :)

Dzuzeppe : Chciałabym podziękować Mańkowi, że jakiś czas temu napisała do mnie i wyszła z inicjatywą wspólnego pisania. Sama zapewne bym się za coś nowego nie wzięła. Historia ta opowiada o losach dwójki dorosłych ludzi, którzy spotykają się po latach. Znajdują się obecnie na, tak zwanym zakręcie życiowym. Mam nadzieję, że choć w malusieńkim stopniu ta historii Was zainteresuje, i że będziecie uczestniczyć i obserwować jej tworzenie.